AYRILIK OLDUKÇA

Eskişehir var aklımda
Trenle ilk tanıştığım korku dolu yolculuğum
Korkum aynı rayda gidemeyecek olması trenin
Oysa işiydi o rayda gitmek
Bazı insanlar gibi
Hep raydan çıkmış hayatın çocuğu değil miydim
İlk kez karşıma çıkarsa raydan çıkmamın cezası
Bilemezdim gözlerimi pencereden alamayacak olmamı
Değişen bir tablo zinciriydi tren yolculuğum
Ve resim sergisi bitmişti Eskişehir'de
Ve İstanbul'a dönünce anladım daha eski bir şehirde olduğumu
Yoksunluğumu özlemek gibi bir derdim vardı
Çünkü ben yoksunluğun yoksunluğunu hissetmiştim artık
Her karnım doyduğunda aç olanlar gelir aklıma
Ve her sevgiliyi gördüğümde sevgisizliğim
Tatmalıydım artık ayrılığı
Ve bir ayrılık için en lazım olan şey bir aşktı
Ayrılıktan sonra yalnız kalmayı...
Hiç sevmeden yalnız kalmaya tercih edecektim
Çünkü artık sensizlik diyebileceğim bir derdi özledim
Dert özlenir mi deme
Tuzu gibi hayatın ve ben kilo aldırır diye kaçtım nice aşktan
Şimdi benden başka hüzünlü yok bu parkta
Ve artık salıncaklara sığmıyor sakallı bedenim
Sakalımı kesemez miyim
Tekrar çıkacağını bildiğim sürece kesmeyeceğim
Ayrılık oldukça sevmeyeceğim


CEYHUN YILMAZ